Szczęście!

  Następnego ranka, omal nie wyszłam ze skóry. A to wszystko przez tą Jędzę. Przed piątą, przyszła na piętro i zaczęła krzyczeć jak opętana. Nasza cała czwórka (zaspana i w dodatku w piżamach), wyszła na korytarz i patrzyła na tą całą histerię. Na początku nikt z nas nie wiedział o co jej chodzi. Jednak po paru chwilach,kiedy emocje trochę ,,przygasły'' , wzięła ręce pod boki i zaczęła mówić:
-Odkąd tu przyjechaliście miewam jakieś nocne koszmary.
-Proszę się uspokoić-rzekł spokojnie Adam.
-Chłopcze,jak mam się uspokoić, skoro całymi nocami hałasujecie i słuchacie muzyki!!!-krzyknęła.
Każdy popatrzył na siebie jakoś dziwnie.
-Przepraszam bardziej-kontynuował Adam-ale dziś w nocy wszyscy spali i nikt nie imprezował. Owszem,dało słyszeć się jakieś krzyki,ale dochodzące z ulicy.
-Dziecko,ja jeszcze taka głupia nie jestem. Jak wy jesteście wychowani? I jakim prawem mnie okłamujecie?
Teraz to już na prawdę każdy nie wiedział co powiedzieć. To okrutne babsko robiło wielką aferę z byle czego. A teraz oskarżyła nas ,że niby imprezujemy po nocach.
-Oj nie! Koniec z takimi wybrykami! Podniosę wam czynsz,to może się ustatkujecie!
-Proszę nas zrozumieć-zabrała głos Ida- jesteśmy uczniami bez grosza. Dziś w nocy na prawdę wszyscy spali. Więc na prawdę nie rozumiem,o co pani chodzi!
-Przymknij paszczę-rzekła oschle- pięć stów na miesiąc i ani złotówki mniej.
-Skoro pani tak uważa-odrzekł Adam-nie widzę w tym ani sensu, ani za grosz rozumu. Inne mieszkania w tym mieście jeszcze istnieją! Myśli pani,że damy tak sobą pomiatać?
Kobiecie ewidentnie zabrakło argumentów i udała się na dół, mrucząc coś pod nosem.
-No to jesteśmy spłukani- rzekłam z rezygnacją i weszłam do pokoju. 
Miałam pół godziny,aby przygotować się do szkoły i coś zjeść. Wstawiałam wodę i rozpakowałam zupkę chińską. 
-Mogę?-usłyszałam głos należący do Kuby.
-Jasne.
Wszedł i szybko zbadał moje terytorium.Kiedy zobaczył ,,chińszczyznę'' rzekł:
-O nie! Kaśka,czy ty na prawdę chcesz przez trzy lata to jeść?
-Kto powiedział,że przez trzy lata?
-Co masz na myśli?-postawił pytanie.
-Jak trochę się dorobię,to się stąd wyprowadzę i już!
-Niby jak?
-Znalazłam ciekawą propozycję pisania artykułów, a oprócz tego będę prowadzić korepetycje z angielskiego.
-No, ty to masz głowę!
Woda wreszcie zagotowała się. Zalałam makaron i zaczęłam jeść najszybciej jak się dało.
-Kaśka,nie mogę na to patrzeć, jak się trujesz!
-Ja też nie mogłam patrzeć,co ty robisz ze swoim życiem!-rzekłam i omal się nie zachłysnęłam.
-Ale z tym skończyłem! -odpowiedział nieco zbulwersowany.
-Wreszcie! Mam nadzieję,że się to nie powtórzy.
-Mój nauczyciel od biologi powiadał,że ten makaron, rozkłada się  w żołądku jakieś pół roku!
-Cholera jasna! Nie masz innych tematów, tylko te zupki chińskie? Myślisz,że mam czas gotować sobie obiadki? Jak się dorobię,to będę codziennie jadła kurczaki i może wreszcie się odpieprzysz!!! Ekspert się znalazł. 
-Może się i znalazł!
-A tak po za tym, to do jakiej szkoły ty chodzisz?-spytałam i w tym momencie uświadomiłam sobie,że tak na prawdę nic nie wiem o Kubie.
-Liceum. Klasa druga, o profilu biologiczno-chemicznym.
Zatkało mnie.
-Sorry. To jednak wiesz coś na ten temat- rzekłam nieco zmieszana.
-O.K. Mniejsza z tym.Za piętnaście minut rozpoczynają się lekcję. 
Odstawiłam talerz i nie interesując się obecnością Kuby ,zaczęłam się przebierać. Lada moment byłam gotowa.
-Odprowadzę cię-zaproponował.
-Gdzie w ogóle znajduję się twoja szkoła?-postawiłam energicznie pytanie i zaczęłam malować usta.
-Los czasami bywa okrutny-wybuchną śmiechem- tak się złożyło,że na przeciwko twojej.
Popatrzyłam na niego z ironią. Idiota! 
Jednak nie było czasu na głupie kłótnie. Chwyciłam w biegu stertę ogłoszeń i wyszliśmy. 
-Kuba,tak na prawdę,to nic o tobie nie wiem... Znamy się już trochę...
-No w sumie racja-zgodził się.
-Opowiesz mi coś o sobie?-spytałam.
-Wiesz,nie sądzę,aby w ciągu piętnastu,teraz to już dziesięciu minut,byłbym w stanie coś o sobie opowiedzieć.
-Nie zwlekaj,tylko mów.
-No dobrze! Wychowałem się na wsi. Kilka kilometrów stąd. Od dziecka interesowała mnie przyroda! Zresztą nie ma się co dziwić! Moi rodzice z wykształcenia są chemikami. Więc też ze szkołą nie było żadnego problemu! Uczyłem się całkiem nieźle,ale na początku pierwszej klasy liceum, okazało się,że moi rodzice się rozwodzą...-tu urwał.
-Nie musisz mówić!-powiedziałam ze współczuciem.
-Ojciec znalazł sobie kochankę-kontynuował- kiedy matka o wszystkim się dowiedziała, była przerażona! Po trzech miesiącach dowiedziałem się,że mam przyrodnią siostrzyczkę. Nienawidziłem ojca! I w ten sposób zaczęła się moja przygoda z ćpaniem! Kolega najpierw zaproponował mi dopalacza. Czułem,że się odrywam od tego świata i na chwilę zapominam...
Jego głos się załamał. 
-Odkąd poznałem ciebie, zmieniłem się! Zrozumiałem,że tak dłużej być nie może!
Poczułam,że jego dłoń,dotyka mojej. Było mi jakoś dziwnie.
-Kuba...-urwałam.
-Wiem,musisz już iść.
Puściłam jego dłoń i pobiegłam, ile sił w nogach.
-Powodzenia-krzyknął.
Kiedy weszłam do szkoły,zrobiło mi się jakoś nieswojo. Tłumy obcych ludzi. 
Zadzwonił dzwonek. Weszłam do klasy i zajęłam miejsce przy ścianie. Wiedziałam,że nie jestem sama. Mało kto tu się znał. 
-Mogę?-usłyszałam cienki głos.
Należał on do niewielkiego nastolatka,który nie wyglądał jakoś powalająco. Skromna koszula, równo uczesane włosy...Jednym słowem- człowiek mało spotykany w dwudziestym pierwszym wieku.
-Taa-rzekłam i zaczęłam mu się przyglądać.
-Julian jestem-rzekł i podał mi niewielka dłoń.
-Kaśka.
-Jak ładnie. Wiesz,że pochodzi od greckiego słowa katharós  ,które oznacza ,,czysty'' lub ,,bez skazy''.
I w tym momencie postawiłam sobie pytanie,, Co ja robię na tym profilu?''.Przecież przy takich istotach,jak ten cały Julian, nie mam najmniejszych szans.
Moje przemyślenia przerwało wejście nauczycielki.
-Kochani, ruchy,ruchy!
Polonistka dotrzymywała słowa. 
-Żadnych zapoznań i lekcji organizacyjnych. Od razu zapowiadam,że za dwa tygodnie przerabiamy pierwszą lekturę, jaką jest ,,Makbet''.
-Na prawdę świetna!-szepną Julian. 
Ten człowiek był na prawdę dziwny. Znając takich ludzi jak on, pewnie przeczytał wszystkie lektury już na wakacjach. Boże Święty ! Jak tak można?

***

   Po lekcjach udałam się do biblioteki i przy okazji zostawiłam kilka ogłoszeń. Wędrując uliczkami miasta, natchnęłam się na Kubę.

-Jak tam humanistko? -spytał.

Zaczęłam opowiadać mu o tym całym Julianku.

-Nie przejmuj się! U nas też takich pełno!A może wstąpimy na jakieś ciastko-spytał i wskazał budynek kawiarenki.

Prawdę mówiąc, propozycja nie do odrzucenia. Od rana burczało mi w brzuchu.

-Wiesz,tak sobie pomyślałem,że ty to masz rację. Sam boję się tej Jędzy...I tak postanowiłem,że od dziś będę robił ci kanapki do szkoły.

-Ale...

-Ty już lepiej nic nie mów. Chyba znam się na ekologicznym jedzeniu i wiem coś na ten temat.

W kawiarni zjedliśmy po dwa ciastka. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Kuba opowiadał i sobie i swoich pasjach. Wtem zadzwonił mój telefon.

-Jasne,jasne-mówiłam podekscytowana.

Kiedy się rozłączyłam, uściskałam Kubę z radości:

-Dzwoniła kobieta! Chce zapisać swojego dziewięcioletniego synka na korepetycje!

Szczęście się dzisiaj do mnie uśmiechnęło! Cudownie!