Nowi lokatorzy...

Zadzwonił budzik. Chyba po raz pierwszy w życiu cieszyłam się z tego powodu. W nocy mało co spałam. A to wszystko przez te historie Idy. A jeśli są prawdziwe?

   Jednak nie miałam czasu zaprzątać sobie nimi głowy. W ciągu pięciu minut byłam gotowa. Kiedy wychodziłam z pokoju, natknęłam się na Idę.

-Hej, uważaj na właścicielkę. Jest dziś sto razy gorsza niż wczoraj.

-O.K. Dzięki-rzekłam i udałam się na dół. 

Ida miała rację. Kobieta siedziała przy stole i piła herbatę. 

-Dzień dobry-powiedziałam najmilej,jak się tylko dało.

-Dla kogo dobry, dla tego dobry-burknęła.

I w tym momencie uświadomiłam sobie,że nie mam nic do jedzenia. Co prawda mama spakowała mi stertę kanapek,ale wczoraj byłam przeraźliwie głodna i wszystkie wcięłam. ,,Trzeba będzie wybrać się na zakupy''-pomyślałam i cichutko opuściłam kuchnię.

Na dworze było dosyć chłodno. Uliczkami miasta wędrowali uczniowie i nauczyciele. Każdy śpieszył do szkoły, na apel. Wreszcie znalazłam się przed dużym gmachem. Szkoła?... Jak każda inna. Setki okien, wyszorowane podłogi, pachnące środkami chemicznymi i dziesiątki ,,biało-czarnych'' uczniów.

-Pierwsza ''e''-usłyszałam piskliwy głos. Tak,jak się spodziewałam była to moja wychwawczyni.

-Human,ustawiać się-kierowała ruchem.

Każdy z nas był przestraszony. Obcy ludzie, nowe klimaty...Ale jakoś trzeba było to przeżyć. 

Po przemowie dyrektora,uczniowie rozeszli się do klas. 

-Witam was-zaczęła nasza wychowawczyni.

-Moje nazwisko-Hanna Wiślak. Nie wiem czy wiecie,ale nauczam języka polskiego. Kocham ten przedmiot i jeszcze raz kocham!-mówiła z podnieceniem.

- Względem tego będziemy uczyć się i uczyć...Nie wyobrażam sobie, aby ktoś z was był temu przeciwny. Oprócz tego liczba lektur wzrośnie,ponad program. To bardzo ważne,a w końcu jesteście na ,,humanie''. Mam nadzieję,że będziemy fajną klasą i nie będzie z wami jakichkolwiek problemów.

Po jej wypowiedzi każdy patrzyła na siebie jakoś dziwnie.,, Oszalała czy co?''-pomyślałam w głębi.

Ale z drugiej strony szybko się uspokoiłam. Ile to w gimnazjum i podstawówce nas straszyli? A i tak nic z tego nie wynikło. 

***

   Popołudnie spędziłam na zakupach i serfowaniu po internecie. Przeglądając znajome strony natknęłam się na niepowtarzalną ofertę. A mianowicie ,,Artykuły na zlecenie''. Już wczoraj myślałam nad jakąś pracą. Jedyne, co przychodziło mi do głowy to korepetycje z angielskiego lub historii. Ale to było sto razy lepsze. Od dawna mnie to pociągało. Najszybciej,jak się tylko dało, zapoznałam się z regulaminem i zaczęłam myśleć, o czym mogą być artykuły.Kilka złoty na pewno by mi się przydało.

-Kaśka-usłyszałam głos,który należał do Idy.

-Nowi lokatorzy przyjechali.

Zamknęłam laptopa i wyszłam na korytarz.Znajdował się tam wysoki młodzieniec, o czarnych włosach.Obok niego stały trzy duże walizki. 

-Adam jestem-przedstawił się i podał mi dłoń. 

-A gdzie drugi lokator?-spytałam ,patrząc na Igę.

-A gdzie może być?-rzekł zbulwersowany Adam-właścicielka robi mu kazanie na temat tego,że przez przypadek podreptał jej kwiatki. On to ma szczęście.

-Ty łajdaku-dało słyszeć się głosy,dochodzące z dołu-ja wam pokażę.Czynsz wam podniosę i będziecie mieli tanie mieszkanie. 

Awantura trwała jeszcze jakieś dobre dziesięć minut. W końcu na górze zjawił się ,,Nowy''.

-Ta kobieta jest nie do wytrzymania- rzekł, wciągając swoje torby po schodach.

Osłupiałam. Stałam i patrzyłam na niego jak totalna idiotka! Jeszcze jego do szczęścia brakowało! Przede mną, we własnej osobie stał ...KUBA! 

On też był zdziwiony. Chyba się tego nie spodziewał.

-Czeeść-wyjąkał nieśmiało i wgapił się w sufit.

Zamilkłam. Ida i Adam chyba domyślili się o co chodzi,bo każde z nich udało się do swojego pokoju.

-Będziemy tu tak stać?-spytałam wreszcie.

-Nie,jasne,że nie-powiedział i wszedł do siebie.

-Kasiu, możemy porozmawiać?-spytał.

Przytaknęłam. Dlaczego Kuba zawsze chciał ze mną gadać? Miałam nadzieję,że tym razem nie będzie to temat narkotyków.

-Dziękuję-wyjąkał nieśmiało.

-Dziękuję ci za wszystko. Paweł pewnie ci nic nie powiedział,ale wychodzę na prostą. Skończyłem z prochami. Od ponad miesiąca już nie biorę.

-Mam nadzieję,że to się nie zmieni-odpowiedziałam z przekonaniem.

-A...-chciał coś powiedzie,ale do pokoju( bez pukania!) weszła ta stara Jędza!

-E...młodziku, czy ty masz telefon?-spytała ,jednocześnie patrząc na mnie jak na idiotkę.

-Tak,a o co chodzi?-rzekł Kuba.

-Twoja matka dzwoni już do mnie od godziny. Mówi,że nie odbierasz. Dlaczego mam stać tyle przy telefonie? Kto będzie płacił za prąd?Ech..te wasze wybryki!

-Bardzo przepraszam,zaraz do niej oddzwonię.

-A ty panienko-rzuciła w moim kierunku- posprzątaj lepiej w pokoju!

-Była pani u mnie?-postawiłam pytanie ze złością.

-To w końcu mój dom. Po co ty kupujesz tyle tych zupek chińskich? Nie lepiej ci będzie ugotować zupę?-mówiła.

-Wiem,że nie powinnam tak mówić,ale jakim prawem grzebie pani w moich rzeczach?-spytałam podniesionym tonem.

-A jakim prawem ty się tak do mnie odnosisz?-burknęła i z hukiem zamknęła drzwi.

Kuba popatrzył na mnie ze smutkiem.

-Nie przejmuj się!-rzekł czule.

-O co w ogóle chodzi z tymi zupkami chińskimi?

-Kuba,myślisz,że mam czas gotować sobie obiadki i to jeszcze pod nadzorem tej głupiej baby. 

-Nie chcę myśleć,co po kilku miesiącach stanie się z twoim żołądkiem!-powiedział,niczym prawdziwy ekspert.

-W takim razie nie myśl-odrzekłam i opuściłam jego pokój.

Jeszcze dziś zabrałam się do pisania artykułów,a oprócz tego wydrukowałam stertę ogłoszeń z informacją, o korepetycjach z angielskiego.